Ze rennen voor me uit, vele mensen. Schreeuwend. In paniek. Aarzelend kijk ik om me heen. Een moeder rent gillend de bossen in, met haar zoontje in haar armen. Mijn hart klopt in mijn keel. Totale chaos. Mist danst om ons heen. De bewoonde wereld is niet langer zichtbaar en ook de mensen verdwijnen, voor mij uit de bossen in. Angstig volg ik ze. Ondertussen speur ik de omgeving af, op zoek naar het gevaar. Ik kan het niet lokaliseren. Toch jaagt het ons op, als een onzichtbare kracht die ons dreigt te verslinden. Een oude man naast me. Hij hijgt uitgeput en kijkt me hulpeloos aan.
‘Ik kan niet, niet meer…’ stamelt hij.
Ik bied mijn schouder aan, maar hij weigert pertinent.
‘Breng jezelf in veiligheid, meid. Ik red me wel.’
‘Nee, meneer. Ik zou me verschrikkelijk voelen. Laat me u helpen.’
‘Ga! Nu!’
Hij duwt me weg. Gedwee volg ik de menigte. De aarde is vochtig, voel ik. Mijn voeten zijn vuil en met elke stap wordt de pijn heviger, maar het geschreeuw drijft me vooruit. Steeds meer mensen blijven achter. Hulpeloos kijk ik toe hoe ze in elkaar zakken. Snikkend en hijgend. Verslagen. Ik versnel mijn pas. Naast me merk ik een meisje op. Haar kleine beentjes brengen haar verrassend snel vooruit.
‘Blijven rennen,’ fluistert ze, alsof ze het zichzelf vertelt. ‘Blijven rennen.’
‘Wat is er aan de hand?’ vraag ik haar.
‘Ik, ik weet het niet,’ hijgt ze.
Beduusd ontwijk ik takken en stenen.
‘Heb je niets gezien?’
‘Nee,’ zegt ze met een klein stemmetje.
‘Waarom ren je dan? Je hebt iets gehoord, niet? Vertel het me, alsjeblieft!’
‘N-n-nee,’ antwoord het meisje. ‘Ik weet, weet het niet. Echt niet.’
‘Waarom ren je dan!’ roep ik machteloos. ‘Vertel me toch wat er aan de hand is!’
‘Iedereen rent,’ fluistert ze. ‘Er moet wel iets aan de hand zijn…’
